Mythen & Sagen

De Witte Wieven:
Een Nacht op de Heide

Op een doodstille avond liep een man door de mistige heide, op weg naar huis. Alleen het zachte geruis van de wind was te horen en het licht van de volle maan zorgde ervoor dat hij zag waar hij liep. Plotseling zag hij in de nevelige verte witte figuren dansen. Het leken vrouwen, gehuld in witte gewaden, die over de velden leken te zweven. Zijn hart klopte in zijn keel.

Eerst voelde hij angst. Iedereen in het dorp had hem gewaarschuwd voor de Witte Wieven: mysterieuze geesten die ’s nachts rondspookten. Maar toen hij beter durfde te kijken, zag hij dat ze niet dreigend leken. Ze glimlachten zacht en leken te fluisteren, alsof ze iets belangrijks wilden zeggen.

De man aarzelde, maar volgde hun bewegingen. Een van de Witte Wieven strekte een hand naar hem uit en hij voelde ineens een warmte door zich heen stromen. Ze leken hem een les te geven: wie respect toont voor de wereld om zich heen, ook voor wat onzichtbaar of mysterieus is, wordt beschermd en gezegend.

Toen de mist begon op te trekken, verdwenen de Witte Wieven, alsof ze er nooit geweest waren. Maar de man voelde zich anders: hij liep met meer aandacht, zachtheid en respect voor de natuur terug naar het dorp. Sinds die nacht vertelde hij iedereen dat sommige mysteries niet bedreigend zijn, maar een uitnodiging om bewust en met respect te leven.

Dit verhaal is door mij herschreven en verhalend gemaakt, gebaseerd op informatie uit onderstaande bronnen:
isgeschiedenis.nl
wikipedia.nl