Wolkenbedjes

Wolkenbedjes en Schaduwmaatjes

Er was eens een lief meisje dat een nieuwe deken kreeg. Het voelde zacht, licht en een beetje wollig. 'Het lijkt wel een wolkenbedje,' zei ze, terwijl het dekentje over zich heen trok. En vanaf dat moment sliep ze niet gewoon meer in bed, maar tussen maan, de sterren en de wollige wolkjes.

Toen het ochtend werd, liep ze naar school. Ze voelde de warme stralen van de zonnige zon. En toen zag ze hem weer; de vriend die haar altijd volgde. Hij zei nooit iets, maar hij was er altijd als de zon scheen. Als zij zwaaide, zwaaide hij terug. Als ze verdrietig was, was hij dat ook. Als ze danste, danste hij mee. Ze noemde hem haar Schaduwmaatje.

'Hij gaat nooit weg,' zei het meisje. 'Zelfs als de zon niet schijnt, is hij er nog steeds’. Net als de sterren die ‘s nachts boven haar fonkelen. Die zijn er overdag ook, maar je ziet ze alleen even niet. Dat vond ze een fijne gedachte.

Tik op de digitale platenspeler om het verhaal te luisteren.